Hiphop
Hiphop is vooral bekend als synoniem voor rapmuziek, maar de hiphopcultuur is van oorsprong een veel bredere jongerenbeweging. Graffiti, beatboxen, ‘turntablism’, breakdance en rap ontstaan halverwege de jaren zeventig in de achterstandswijken van New York. Hiphop is dan nog pure straatcultuur, en gaat volledig voorbij aan het grote publiek.
-
Er zijn in de zwarte cultuur veel voorlopers van hiphop aan te wijzen, zoals griotmuziek, jazzpoëzie, The Last Poets, James Brown en de ‘sound system’-cultuur op Jamaica.
-
Hiphop ontstaat in de jaren zeventig in The Bronx, een arm stadsdeel van New York City. Net als op Jamaica gaan dj’s straatfeesten organiseren waar jongeren hun problemen kunnen vergeten.
-
Dj’s als Kool Herc en Grandmaster Flash experimenteren met nieuwe manieren van draaien, waardoor de ‘drum breaks’ van nummers aan elkaar gelast worden.
-
Eind jaren zeventig breekt hiphop door naar het grote publiek door de hit ‘Rappers Delight’ van The Sugarhill Gang. Hiphop is dan nog vooral (door disco beïnvloede) feestmuziek.
-
Grandmaster Flash and the Furious Five laten in 1982 zien dat hiphop ook serieus en politiek bewust kan zijn. Een paar jaar later ontstaat de gangstarap: muziek over het rauwe straatleven in de getto’s.
In de muziek is vraag en antwoord een compositietechniek die vergelijkbaar is met een gesprek. Een “frase” van muziek dient als “oproep” en wordt “beantwoord” door een andere frase van muziek. Deze frasen kunnen vocaal, instrumentaal of beide zijn.
Vraag en antwoord heeft zijn wortels in de traditionele Afrikaanse muziek, die grotendeels een vocale versie gebruikte. Als je bijvoorbeeld aan gospelmuziek denkt, zul je de techniek meteen herkennen: de voorganger of liedleider roept of zingt een regel en de gemeente of het koor reageert. In andere muziekstijlen wordt call-and-response gebruikt als een vorm van experiment, maar ook als een manier om rechtstreeks tot de luisteraar te spreken. Bij live optredens bijvoorbeeld gebruiken sommige artiesten call-and-response als een manier om contact te maken met hun publiek.
Wat is Vraag en Antwoord in Afrikaanse muziek?
The Role of Call and Response in Classical Music
In Western classical music, call-and-response is loosely known as “polychoral antiphony.” It is typically performed by two choirs that interact with each other through alternate musical phrases.
Polychoral antiphony was popular in the late Renaissance and early Baroque periods. It influenced the works of composers of the Venetian school, in particular Giovanni Gabrieli, the organist at the Basilica San Marco in Venice. The basilica’s architecture meant that the distance between the opposing choir lofts produced a minor delay in sound. Since there were no conductors in those days, getting both choirs to sing the same phrase at the same time was a challenge. To get around this, composers like Gabrieli began to play around with the acoustic delay in the basilica by getting the choirs to singing successive, yet contrasting, phrases of music (an early form of call-and-response).
This technique proved so popular that other composers began to imitate it in cathedrals around Italy and Europe. Some famous examples include:
- “St. Matthew Passion” by Johann Sebastian Bach (1727)
- “Music for Strings, Percussion and Celesta” by Béla Bartók (1936)
- “Gruppen for Three Orchestras” by Karlheinz Stockhausen (1955–1957)
- “Les noces” by Igor Stravinsky (1923)
Seven Examples of Call and Response in Contemporary Music
Call-and-response is everywhere in popular music, from rap and pop to rock music and hip hop. There are many different types, from singer-to-singer call-and-response to lead singer-to instrument and instrument-to-instrument call-and-response.
“Dueling Banjos” by Arthur Smith (1954). This bluegrass song by Arthur Smith was a banjo instrumental featuring—you’ve guessed it—duelling banjo in an intricate, frenetic, instrumental-only call-and-response.
“My Generation” by The Who (1965). This ’60s classic took a different approach:
- A section (call): “People try to put us down…”
- B section: (response): “Talkin’ ‘bout my generation…”
“A Girl Like You” by Edwyn Collins (1994). This song again flips the formula on its head. Each line Collins sings is echoed back by a different instrument. First a synthesizer, then a vibraphone, then a guitar, and so on.
“Say it Loud – I’m Black and I’m Proud” by James Brown (1968). This song’s call-and-response doubles as a strong political statement.
“Success” by Iggy Pop (1977). This uses call-and-response throughout the song, with Iggy singing the A section, and the chorus responding in the B section. (Wonderfully, this happens even when Iggy swears in the song.)
“School Day (Ring Ring Goes the Bell)” by Chuck Berry (1957). Berry sings and the guitar answers:
- Call: “Drop the coin right into the slot”
- Response: [Guitar riff]
- Call: “You gotta get something that’s really hot.”
- Response: [Guirtar riff]
“Can You Hear Me?” by David Bowie (1975). A gospel-inspired call-and-response is used to wind down this soulful love song.